Εγώ παίδες θα το πω: ΔΕΝ είμαι επαναστάτρια! Για την ακρίβεια, είμαι μια κότα που οργανώνω -και περιορίζω- τις επαναστάσεις μου στον καναπέ. Πιστεύω ως εκ τούτου στην ενδέκατη εντολή ‘ου χαλάσεις την ψυχική σου ηρεμία για την γραφειοκρατία’.
Όλα αυτά όμως μέχρι την προηγούμενη βδομάδα που έπρεπε να πάω στη γραμματεία της σχολής και να πάρω την βεβαίωση του μεταπτυχιακού. Καλά καταλάβατε παίδες, μια απλή βεβαίωση που να δείχνει ότι έχω μαστεροποιηθεί και την οποία ήθελα για να κάνω μια ρημαδοαίτηση για μια δουλειά(καθότι μέλος του γκρουπ «Ανεργόπουλοι Ενωμένοι Ατερμόνως Ηττημένοι»). Σημείωση πρώτη: Πού πας ρε καραμήτρο να συναλλαγείς με το δημόσιο με ανάδρομο Ερμή; Δηλαδή, αυτό είναι κάτι που γενικά δύσκολα τολμάς, αλλά όταν είναι ο Ερμής ανάδρομος, δεν το σκέφτεσαι καν! Απτόητη εγώ η αδαής από τους οιωνούς ξεκινάω και μπαίνω στο site του Αριστοτελείου να δω τι χαρτιά πρέπει να ετοιμάσω. «Η σελίδα βρίσκεται υπό ανακατασκευή», μπαμ μπροστά μου. Δεν πτοούμαι όμως διόλου παίδες. Λέω, «ε, οκ, μωρέ, θα πάω αύριο απ’τη σχολή». Πρωί πρωί με την αυγούλα και με βροχή και 5 μποφώρ, πάω ως τη σχολή(η οποία βρίσκεται στον τρίτο όροφο και αυτό να σημειωθεί διότι είναι πολλά τα σκαλιά Άρη). «Ναι, ναι, είναι off η σελίδα εδώ και ένα μήνα», μου απαντάει η γραμματέας με ύφος ‘αχ πόσο πλήττω που ξεφύτρωσες εσύ μπροστά μου και πρέπει να δουλέψω αντί να λιώσω στο facebook’, «πάρε εδώ αυτή την αίτηση, συμπλήρωσέ τη, πάρε και το χαρτί με όσα δικαιολογητικά χρειάζεσαι, μάζεψέ τα και πήγαινέ τα στην Κεντρική Βιβλιοθήκη. Αύριο όμως γιατί μπορείς μόνο 12-1 το μεσημέρι.» Πήρα το χαρτί, πήρα και το βλέμμα απορίας μου γιατί μόνο 12-1, δηλαδή τι σκατά κάνουν τις υπόλοιπες ώρες και δε μπορούσαν να δεχτούν μια βρωμοαίτηση, και έφυγα.
Την επόμενη μέρα, αφού εκτύπωσα πρώτα δύο(!) αντίτυπα της εργασίας μου(35ευρώ) για την βιβλιοθήκη της σχολής μου, και έφτιαξα και ένα CD rom με την εργασία σε μορφή pdf και δύο παραγράφους μία στα ελληνικά και μία στα αγγλικά στις οποίες περιέγραφα το θέμα της εργασίας για την κεντρική βιβλιοθήκη(όλα αυτά ήταν τα δικαιολογητικά), ξαναπήρα το δρόμο για τη σχολή. Πρώτη στάση: η γραμματεία της σχολής στην οποία έπρεπε να αφήσω τα έντυπα αντίτυπα της πτυχιακής. Σημείωση δεύτερη: Ουέ κι αλίμονο αν μπλέξεις με γραμματείς. Έχω πια πειστεί ότι τους διαλέγουν με μοναδικό κριτήριο το βαθμό ηλιθιότητάς τους. Όσο πιο γκάου τόσο πιο καλά. «Α, τελικά δεν χρειαζόμαστε τις εργασίες σε έντυπη μορφή», με πληροφόρησε η εκεί γραμματέας. «Τα θέλουμε κι εμείς σε μορφή pdf, φτιάξτε δύο cd και μου τα φέρνετε. Μη στενοχωριέστε για τα αντίτυπα, κάπου θα βρεθεί να τα δώσετε». «Μα, στην αίτηση που αναφέρονται τα δικαιολογητικά, δε λέει για ψηφιακή μορφή», επέμεινα εγώ. «Ε ναι, εκεί δεν το έχουμε γράψει ακόμη, αλλά σε ψηφιακή μορφή τα θέλουμε». «Όχι», είπα μέσα μου, «δε θα εκνευριστείς, ούτε με τους άχρηστους γραμματείς, ούτε με το τέρας της γραφειοκρατίας. Υπομονή», και άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες γιατί αν ξεκινούσα έτσι, παίδες, τη διανομή αιτήσεων, φανταζόμουν τι με περιμένει αργότερα. Επόμενη στάση: Κεντρική Βιβλιοθήκη. Δίνω την αίτηση, μου την επιστρέφει αμέσως. «Τι έχει;» ρωτάω. «Τι ΔΕΝ έχει να λες. Σφραγίδα από τη γραμματεία σου βλέπεις; Άμα δε βλέπεις, πάρτη πίσω και πήγαινε να σου βάλουν». «Μα, χτες μου την έδωσε την αίτηση και μου είπε να τη συμπληρώσω και να τη φέρω σε σας. Δε μου είπε τίποτα για σφραγίδα». «Δε ξέρω τι σου είπε και τι δε σου είπε, χωρίς σφραγίδα εγώ δε τη δέχομαι.» «Φέρε και το cd rom εδώ να το ελέγξω κι αυτό». Με φόβο και τρεμάμενο χέρι έδωσα, παίδες, το cd. «Ωχ, πάρτο κι αυτό πίσω και φέρε άλλο», είπε η «Φράου» γραμματέας. «Τι έχει;», τόλμησα αθώα εγώ. «Ε, βρε κοπελιά»(κοπελιά;;; ε τώρα θα αρχίσω να φορτώνω), «έχεις ξεχωρίσει τις δύο περιλήψεις, αγγλική και ελληνική με παραγράφους. Εγώ θέλω το κείμενο χωρίς παραγράφους» «Μα, σιγά το πράγμα», τόλμησα να φέρω αντίρρηση στη «Φράου» εγώ. «Κοίτα να δεις, εδώ υπάρχει μια διαδικασία. Και είναι ίδια για όλους. Δε μπορούμε να αλλάζουμε τη διαδικασία. Γι’αυτό, πάρτο πίσω και φέρε μου αύριο το διορθωμένο». Σημείωση τρίτη: Αν δεν ήμουν μια επαναστάτρια-κότα του καναπέως τώρα θα τα είχα κάνει λίμπα αλλά….έλα που είμαι κότα και ειρηνικός τύπος. Πάλι πίσω λοιπόν. Πριν φύγω όμως πέρασα ξανά από τη γραμματεία της σχολής(στον τρίτο όροφο ε, μην ξεχνιόμαστε) να πάρω τη σφραγίδα και να βρίσω λίγο και τη βλαμμένη(sic) παίδες, αλλά όταν έφτασα ούτε αυτό το κουράγιο δεν είχα.
Τέταρτη μέρα λοιπόν. Ξανά εγώ στη γραμματεία. Σφραγίδα: Είχα! Cd Rom με pdf και περιλήψεις ΧΩΡΙΣ παράγραφο: Είχα! Βουρ λοιπόν πρωί πρωί για τη Κεντρική Βιβλιοθήκη. Ευτυχώς σε δέκα λεπτά(και μετά από τρεις μέρες) είχα πάρει την πολυπόθητη βεβαίωση που έλεγε ότι έχω παραδώσει μεταπτυχιακή εργασία και άρα έχω τελειώσει με το (κωλο)μάστερ. Τώρα έμενε να πάω τη βεβαίωση στη γραμματεία για να με γράψουν στα πρακτικά.«Μπορώ να έχω και ένα χαρτί που να πιστοποιεί ότι έχω τελειώσει με το μεταπτυχιακό;» ρώτησα(γιατί ουσιαστικά αυτό χρειαζόμουν για την αίτηση για εκείνη τη δουλειά βλ. πρώτη παράγραφος τέσσερις μέρες πριν). Τι το’θελα παίδες; Η απάντηση που ήρθε με αποστόμωσε.«Φυσικά, αφού πρώτα κατεβείτε στην τράπεζα στο ισόγειο του κτιρίου και πληρώσετε ένα παράβολο ύψους δεκατριών ευρώ με αιτιολογία «αντίγραφο μεταπτυχιακού», θα μου φέρετε την απόδειξη και θα σας δώσω εγώ μια φωτοτυπία(!) του αντιγράφου. Αλλά αύριο γιατί σε δέκα λεπτά η γραμματεία παύει να εξυπηρετεί φοιτητές(!!!)»
Ε, δεν άντεχα άλλο. Ένιωθα χειρότερα κι από την κωμωδία του Ψαθά
«ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βγάζει το πορτοφολάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει το πορτοφολάκι βγάζει….δε ξέρω κι εγώ τι σκατά από μέσα γιατί αν είναι δικό μου το πορτοφολάκι είναι άδειο!!!» Τι να έκανα όμως. Φούντωσα-ξεφούντωσα, την άλλη μέρα το πρωί πήγα και στήθηκα στο γκισέ του τραπεζικού καταστήματος στο ισόγειο του κτιρίου της γραμματείας, πλήρωσα το παράβολο και πήγα την απόδειξη στη σχολή. Πήρα και το τελευταίο (κωλό)χαρτο και μην τον είδατε τον Παναή(sic).
Όπως καταλάβατε, αυτό που οπουδήποτε αλλού γίνεται σε πέντε λεπτά, εδώ γίνεται σε πέντε μέρες. Άι σιχτίρ λοιπόν, σκατοπανεπιστήμιο, καθόλου δε μου λείπεις. Και αν είναι να με ταλαιπωρείς τόσο, και επαναστάτρια θα γίνω και τις φιλειρηνικές μου τάσεις θα απαρνηθώ και θα πάρω φόρα και……Γι’αυτό σας λέω παίδες, μακριά απ’το ΤΕΡΑΣ της γραφειοκρατίας! Όλα τα τέρατα έχουν αχίλλειο πτέρνα. Όλα, εκτός από αυτό. Αυτό είναι ικανό να μας ξεπαστρέψει όλους!
