«Δάνεισον Men, Πάταξον Δε»
Τις
τελευταίες μέρες παρακολουθώ το δράμα φίλου μου που αγκομαχάει, βαριανασαίνει,
σφίγγεται ξεσφίγγεται και γενικώς σε άγχος βρίσκεται και σε βρασμό μεγάλο. Ο
λόγος; Στα 36 του χρόνια πρέπει να ζητήσει για πρώτη φορά δανεικά από τον φάδερ.
Καταλαβαίνετε ήδη την ειρωνεία της πρότασης ε; «Δανεικά», και δη από γονιό. Δηλαδή και αγύριστα, που, περιττό να
συμπληρώσω, μόνο έτσι είναι πια τα δανεικά(γι’αυτό κι εσείς οι λίγοι, οι
«μετρημένοι στα δάχτυλα» θα έλεγα, που έχετε ακόμη λεφτά, μη τα δίνετε ούτε για
αστείο!), και από γονείς(που δε στρέχονται ως δανειστές αλλά ως…σπόνσορες!).
«Τι
αγχώνεσαι βρε παιδάκι μου», να του λέω εγώ, που η ντροπή με έχει εγκαταλείψει
από τότε που έπιασα δουλειά στον τουρισμό και πουλάω τρύπα κατσαρίδας, κόνιδας
και σκουληκιού αντάμα για Deluxe
Suite, «τα πράγματα είναι απλά». Θα πας να πεις: «Φάδερ, με
γέννησες, μ’ανάθρεψες, δουλεύω από μικρός, τουτέστιν δε σου’φαγα πολλά καθότι
εργατικός και τίμιος. Τώρα όμως η κρίση και το ΔΝΤ μου χτύπησαν την πόρτα οπότε
πέσε εσύ το ρευστό για να μην πέσω εγώ σε βαθιά μελαγχολία».
«Δεν
είναι τόσο εύκολο ρε συ Λία», να απαντάει αυτός. Εγώ δουλεύω απ’τα 19 μου(μέρμυγκας
απ’τα γεννοφάσκια του αυτό το παιδί, πώς τον έχω φίλο απορώ!). Από 19 χρονών
κολλάω ένσημα και τώρα να ζητιανεύω για λεφτά;» μου πετάει αυτός δήθεν για να
τον λυπηθώ που δουλεύει τόσα χρόνια. Εγώ όμως
που σκάω απ’το κακό μου για τα 17 χρόνια ένσημα(ενώ τα δικά μου μετά
βίας φτάνουν τα 2!), δε μασάω, αντιθέτως πετάω το αμπιγιέ δηλητήριό μου σαν
κλασική οχιά ζυγός:
«Πρώτον, να τα χαίρεσαι τα ένσημά σου, που να δω τί θα τα
κάνεις που δε θα πιάνουν μία σε λίγα χρόνια γιατί κανείς δε θα παίρνει σύνταξη(σε
αυτό το σημείο να τονίσω ότι ήμουν πολύ προσεκτική να μην δαγκώσω τη γλώσσα μου
και πάω από δηλητήριο πριν πω το καλύτερο). Και δεύτερον, ίσα ίσα θα έπρεπε να
μην στενοχωριέσαι αλλά να χαίρεσαι! Ναι, να χαίρεσαι διότι έχεις να δανειστείς
από κάποιον! Σπάνιο ενδεχόμενο θα μου πεις, αλλά εσένα σου συμβαίνει, και
γι’αυτό θα πρέπει να είσαι ευτυχής!» «Kαι πώς θα το πω ρε Λία;», πάλι
αντιδραστικός αυτός, «πατέρα, χαίρομαι που με μεγάλωσες και με έκανες κοτζάμ άντρα,
τώρα για να ανταποδώσεις την ευτυχία που σου έδωσα….πλέρωνε;»
«Ναι,
κάπως έτσι το σκεφτόμουν», απαντάω η κυνική νυφίτσα εγώ. Εκτός κι αν θέλεις να
ακολουθήσεις τον έτερο αποτελεσματικότατο, ανυπέρβλητα γλυψιματικό δρόμο της
γαλιφιάς και οπότε να πέσεις στα πόδια του, να κλαφτείς και να πεις με
βουρκωμένα μάτια: «Δάνεισον Men, Πάταξον
Δε…»
