Αν ήμουν ξανθιά, με μακριά μαλλιά λίγο κυματιστά που θα λαμπύριζαν στον ήλιο, σαν πριγκίπισσα…..
Αν είχα καταγάλανα μάτια με λίγο γκρι…γατίσια...
Αν είχα το δικό μου σπίτι με τέλεια έπιπλα σε γήινες αποχρώσεις, ζεστό αλλά και μοντέρνο, με υπέροχη θέα…
Αν είχα υπέροχο σώμα, πρόσωπο χωρίς ίχνος ατέλειας, χείλη σαρκώδη, επιδερμίδα απαλή σαν μωρού…
Αν η κολλητή μου είχε σπίτι στην Ρώμη και με καλούσε συνέχεια…
Αν με έλεγαν Ιοκάστη ή Γκίζελα ή Δανάη…
Αν δε θύμωνα ποτέ και όλοι θαύμαζαν την ηρεμία μου και το πόσο στωικά και αισιόδοξα αντιμετώπιζα τα πάντα…
Αν ντυνόμουν πάντα τέλεια, με την τελευταία λέξη της μόδας, απλά και εκθαμβωτικά…
Αν ήξερα τέλειο τένις, βιολί, ιταλική μαγειρική, γεωγραφία…
Αν ήμουν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, με τεράστια περιουσία αλλά ευγενή αισθήματα και παντελή έλλειψη ξιπασιάς…
Αν η κρίση για μένα ήταν ευκαιρία να ασχοληθώ με όλα αυτά που χρόνια δε προλάβαινα να κάνω και όχι μια σαρωτική αβεβαιότητα που παγώνει το είναι μου…
Αν είχα διαβάσει τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι και μπορούσα να αναλύσω τις προεκτάσεις της ηθικής στο ‘Έγκλημα και Τιμωρία’…
Αν άκουγα κλασική μουσική και ξεχώριζα τις 4 εποχές του Vivaldi…
Αν ήξερα τι θέλω απ’τη ζωή μου…
Αν μπορούσα να κάνω σοβαρή πολιτικοοικονομικοκοινωνική συζήτηση και ταυτόχρονα να φαίνομαι ανυπέρβλητα σέξι…
Αν γυρνούσαν όλα τα βλέμματα των αντρών πάνω μου όταν έμπαινα σε ένα μαγαζί…
Αν είχα γράψει μια ποιητική συλλογή που θα γινόταν τρελή επιτυχία και στις παρουσιάσεις όταν τελείωνα την ανάγνωση και με χειροκροτούσαν όλοι, εγώ θα απαντούσα με ένα συνεσταλμένο μειδίαμα και θα κοκκίνιζα από ντροπή…
Αν ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας…απρόσιτη αλλά και προσιτή, αψεγάδιαστη πάντα, με ένα υπέροχο μακρύ φόρεμα να τονίζει τους ώμους και ένα κρεμαστό με μια πριγκίπισσα πάνω, τέλεια κι αυτή όπως κι εγώ, όλοι να κρέμονται απ’τα χείλη μου, όλοι με κοιτούν, χιλιάδες μάτια με καρφώνουν, το κρεμαστό ανεβαίνει στο λαιμό μου και με σφίγγει, με σφίγγει, δεν αντέχω άλλο, δε μπορώ, πνίγομαι….
