‘όσο υπάρχουν άνθρωποι’

 

(Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι όντως ο άνθρωπος που κάποτε ονειρεύτηκα να γίνω…)

    Οκτώβρης του 2012 λοιπόν, κι αυτός στην εκπνοή του. Η ζωή(λίγο πριν το τέλος του κόσμου αν τελικά έχουν δίκιο οι Mayas) αποδεικνύεται πολύ διαφορετική από ότι τη φανταζόμουν. Μόνο εγώ άραγε; Μάλλον σχεδόν όλοι.

    Αφορμή για τέτοιες σκέψεις στάθηκε μια προσωπική δυσκολία που έτυχε να περάσω. Περιμένοντας στήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους-εξαιρώ την οικογένειά μου- συνειδητοποίησα πως κάποιοι από τους ανθρώπους που θεωρούσα πολύ δικούς μου, δεν ήταν εκεί. Αφού όλοι έδωσαν το «παρών» με ένα τηλέφωνο που έλεγε «μη μασάς, όλα θα πάνε καλά», δεν ξαναφάνηκαν ποτέ. Τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε με πείραξε και τόσο που κάποιοι δε φάνηκαν ποτέ, τους κατανόησα όλους  γιατί με τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας σήμερα, όλοι έχουν να λύσουν πολλά δικά τους θέματα. Θα ήταν όμως άδικο αν δεν έλεγα πως υπήρξαν και κάποιοι, που ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για μένα. Στη δική μου περίπτωση άνθρωποι που δεν ήταν και τόσο κοντά μου τυπικά αλλά απ’ότι φάνηκε ήταν ουσιαστικά. Άνθρωποι που έμεναν σε άλλες πόλεις όπως ο φίλος μου ο Νίκος που με έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο και μου έστελνε μήνυμα να δει τι κάνω ή όπως η Έλενα που χωρίς να με ξέρει καλά καλά, προσπάθησε να μου βρει δουλειά.  Ακόμη και όπως ο φίλος μου ο Κώστας(ο μεταμοντέρνος penfriend μου όπως τον λέω για τα mails που στέλνει ο ένας στον άλλο μιας και σπάνια τα λέμε από κοντά).

    Αυτή η συμπαράσταση ξύπνησε μέσα μου ένα αίσθημα αγάπης. Αγάπης για τους ανθρώπους, ναι αυτούς που συνήθως κατηγορούμε, κατακρίνουμε, ζηλεύουμε αντί να αγαπάμε και φροντίζουμε. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι παρά την βαθιά κοινωνική(εκτός από οικονομική) κρίση που περνάμε, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί. Η…καλοσύνη(-κι ας είναι και των ξένων όπως θα’λεγε και η Μπλανς).

Πού φτάσαμε όμως τελικά…να μην προσδοκούμε στο ενδιαφέρον των άλλων. Και όταν συμβαίνει να το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι σπάνιο. Να είναι πλέον απόλυτα λογικό και κατανοητό ο καθένας να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και να μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα αν κάποιος ενδιαφερθεί για μας. Και αυτό που σκέφτομαι είναι αρκετές φορές ειλικρινά με τον εαυτό μου είναι αν εγώ θα έκανα κάτι τέτοιο. Στη θεωρία όλοι νομίζουμε ότι είμαστε αλτρουιστές, όμως στην πράξη; Πριν μερικά χρόνια θα απαντούσα με ένα ηχηρό «ΝΑΙ» το οποίο το υποστήριζα. Σήμερα όμως που μεγαλώνω και τα προβλήματά μου μεγαλώνουν κι αυτά θα νοιαζόμουν ειλικρινά για το πρόβλημα κάποιου ή θα έμενα απορροφημένη στα δικά μου; «Ναι» και πάλι τελικά, όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι...