μεγάλες αλήθειες απογευματινού καφέ

 

   Τελικά κατέληξα τι είναι αυτό που με «φτιάχνει» απόλυτα σε αυτή τη ζωή: ο καφές και η κουβέντα. Αν είναι σε συνδυασμό, ακόμα καλύτερα. Aπίστευτο σε πόσες σκέψεις μπορεί να με βάλει ένας απογευματινός καπουτσίνο μπροστά σε ένα μπαρ με τον Springsteen να τραγουδάει

‘I gotta find out how it feels, I want to know if love is wild, girl I want to know if love is real’.

 

   Άλλο ένα απόγευμα λοιπόν, σε μια πόλη που ετοιμαζόταν για βροχή, κι εγώ να πίνω καφέ με ένα φίλο που είχα να δω καιρό, όπου  μεταξύ διαφόρων νέων ο φίλος μου με ενημέρωσε ότι χώρισε με την πρώην του όταν εκείνη έμαθε για τις…«κουτσουκέλες» του…

   Επιστρέφοντας σπίτι, αποφάσισα να αγνοήσω τη σαδιστική μικρή φωνούλα που μου φώναζε ‘ένοχος, κύριε πρόεδρε, καταδικάστε τον χωρίς ελαφρυντικά και κάψ’τε τον στην πυρά!’, και, χωρίς ηθικολογίες και επιδερμικούς αφορισμούς, να μην κρίνω τίποτα και κανέναν. Δε μπορούσα ωστόσο να πάψω να αναρωτιέμαι για το λόγο πίσω από την πράξη. Τι μας ωθεί άραγε προς τα εκεί; Έχει γίνει η «σεξουαλική» επιβεβαίωση το μεγάλο μας απωθημένο σαν λαός; Ή μήπως είναι τις συναισθηματικές «ανάγκες» μιας σχέσης που ψάχνουμε να απαλύνουμε, «φροντίζοντας» εκείνες του κορμιού;

   Συνειδητοποίησα πως στις μέρες μας ο μόνος μας φόβος σε μια σχέση είναι η απιστία. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα επίσης. Όμως το κενό που υπάρχει πριν στη σχέση το μετράει άραγε κανείς; Μπορεί να κάνω λάθος αλλά θεωρώ ότι αν έχεις περάσει τα 25, ως εκ τούτου έχεις μια επιρροή στις ορμές σου, ο λόγος για μια απιστία είναι κυρίως κάποιο κενό στη σχέση σου. Που θα υποδηλώσει ότι μετά από λίγο θα χωρίσεις. Αλλιώς τι την κάνεις τη ρημάδα τη σχέση; Για να καταπιέζεσαι κι εσύ κι ο άλλος;(παίζει βέβαια πάντα και το ενδεχόμενο να είσαι βλαμμένος/η και να έχεις μείνει συναισθηματικά στην ηλικία των 16 αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορώ να κάνω κάτι folks.) Κάτι πάντως χωλαίνει στην επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και φτάνουμε εκεί. Πνευματική ή/και σεξουαλική. Γι’αυτή την έρμη την επικοινωνία όμως δεν ενδιαφερόμαστε ποτέ. Για τους περισσότερους αρκεί ο/η σύντροφος να είναι πιστός/ή και τότε πολλά από τα υπόλοιπα παραβλέπονται. Δεν κοιτάμε ποτέ μια σχέση από απόσταση όσο είμαστε μέσα σε αυτή παρακολουθώντας κυρίως τη δική μας συνεισφορά σε αυτή. Μας νοιάζει μόνο ο άλλος να μας είναι πιστός. Το δε τραγελαφικό είναι το εξής:  αν ο/η άλλος το σκέφτεται όλη μέρα, φαντασιώνεται άλλους/άλλες, φλερτάρει, μιλάει με τους πάντες στα κοινωνικά δίκτυα και όμως δε κάνει τίποτα, σχεδόν δε πειράζει(επειδή προφανώς δε θα το μάθουμε ποτέ), μετράει μόνο αν «κάνει» κάτι. Και όταν όόόλα τα προβλήματα έρθουν στην επιφάνεια από αυτό το «κάτι» που θα κάνει  ο/η άλλος/η…πέφτουμε από τα σύννεφα! Και μετά, κολλάμε μόνο στο συγκεκριμένο θέμα και σβήνουμε όλες τις προηγούμενες συμπεριφορές; Και δικές του/της και-κυρίως-δικές μας. Χίλια καλά να μας έχει κάνει, τέλειος/α να είναι, άπαξ και συμβεί το απονενοημένο… σβήνονται όλα. Σε πήρε και σε σήκωσε. Είσαι πλέον εχθρός.

  Πριν μου την πέσει όλο το φεμινιστικό κίνημα να πω πως όχι, δεν δικαιολογώ την πράξη του φίλου μου (εδώ η σαδιστική φωνούλα μέσα μου δυναμώνει και λέει πως αν μου το'κανε εμένα θα του'χα φέρει όλα τα βιβλία του Πικάσο στο κεφάλι-είναι βαριά η τέχνη και θα ήθελα να του προκαλέσω όσες σωματικές βλάβες γίνεται!), απλώς κατανοώντας κι εκείνον λίγο εκτός από την κοπέλα, μιας και νομίζω ότι και οι άντρες θέλουν την ασφάλεια, την οικειότητα, την εμπιστοσύνη και το πολύ σεξ μιας σχέσης. Αν κάτι από αυτά τους λείπει, χωρίζουν(ή δοκιμάζουν πρώτα πριν χωρίσουν και εδώ ναι, θα το παραδεχτώ, ο φίλος μου υπήρξε τέρρρας ολκής!). Το ίδιο όμως κάνουν και πολλές γυναίκες, μη κοροϊδευόμαστε. Γι’αυτό καλό θα ήταν γλυκούληδες και κουκλίτσες μου, γενικά να μη κοιτάμε μόνο απέναντι∙ να στραφούμε λίγο και στο τι κάνουμε εμείς, έτσι;

 

   υ.γ. Η συζήτηση με έβαλε και σε δεύτερες σκέψεις. Για θέματα που αφορούσαν τον Πόθο αυτή τη φορά και το μεγάλο του καταφύγιο το μυαλό. Αλλά σε θέματα Πόθου θα επανέλθω μελοντικά…

'Απληστία'

Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο, είπε κάποτε ο Αϊνστάιν: «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία».

 

   Λίγες ώρες προτού αλλάξει ο χρόνος, πίνοντας κρασιά σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα εορταστική ευφορίας, με ρωτά ένας φίλος τι περιμένω από τη Νέα Χρονιά. Ξαφνιάστηκα από την ερώτησή του. Από τη μια, κανείς δε με είχε ξαναρωτήσει κάτι τέτοιο, από την άλλη αυτές δεν είναι οι ‘Αποφάσεις τις Νέας Χρονιάς’ που ελαφρά τη καρδία παίρνουμε και ποτέ σχεδόν δεν πραγματοποιούμε; Και τώρα; Τι να έλεγα σε κάποιον που δεν ήξερα και καλά, αλλά που τα μάτια του με ανάγκαζαν να είμαι ειλικρινής; Ότι το μόνο που είχα αποφασίσει ήταν να μην ξανακάνω τα λάθη της προηγούμενης; Αφού δίστασα για λίγο, αποφάσισα πως ναι, η ειλικρίνεια είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος, και το’πα. «Τα ίδια λάθη να μην κάνω και όλα καλά!» «Εσύ;» ρώτησα μετά κι εγώ. Μεταξύ διάφορων επαγγελματικών σχεδίων, μου απάντησε τα εξής: «Να τα βρω με τον εαυτό μου, να ερωτευτώ και να είμαι λιγότερο άπληστος.»

   Δε ξέρω τι έφταιξε πιο πολύ. Να’ταν ‘ο σπλαχνικός αλκολισμός της μέρας’ που λέει κι ο Καβάφης, να’ταν η συναισθηματική επίδραση του αποχαιρετισμού μιας χρονιάς, να’ταν που αυτός ο σχεδόν άγνωστος άνθρωπος που είχα απέναντί μου είχε μια ιδέα για το πού ήθελε να βαδίσει η ζωή του(και το ζήλεψα αυτό λιγάκι) δε ξέρω, όμως η τελευταία φράση του (…να’μαι λιγότερο άπληστος)κόλλησε το μυαλό μου.

# Άπληστος: α-στερητικό + πληστός= πλήρης, γεμάτος. Ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από επιθυμία.#

   Τις επόμενες μέρες σκεφτόμουν συχνά αυτή τη φράση. Ο συνειρμός που έκανα(και που θα κάναμε όλοι) αφορούσε την συνήθη αρνητική έννοια. Του ανθρώπου που, ανικανοποίητος πάντα, υποκύπτει σε ένα από τα χειρότερα θανάσιμα αμαρτήματα. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων όπου η απληστία δεν οδήγησε σε καλό. Και η σημερινή κοινωνία μας έχει κάνει όλους άπληστουςžυλιστικά πολύ, συναισθηματικά ίσως λιγότερο. Αναμφίβολα η υπερβολή του «εγώ τα θέλω όλα και στον υπέρτατο βαθμό» σαφώς δεν είναι ισορροπημένη, αδιαμφισβήτητα ο άπληστος στην προσπάθειά του να «γεμίσει» υλικά και συναισθηματικά αυτή την ατέρμονη αίσθηση του ανικανοποίητου, θα πληγώσει τους γύρω του, αφού σίγουρα θα χρησιμοποιήσει το ψέμα και την προδοσία για να το πετύχει ενώ ακόμη και η ψυχολογική προσέγγιση σε έναν άπληστο, όπου η απληστία του μεταμφιέζει το «άλγος επιβίωσης από το άχθος του θανάτου», πάλι δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

   Χωρίς ωστόσο να ακυρώνω την κυρίαρχα αρνητική έννοια της απληστίας, ποιος είπε ότι τάχα άπληστος είναι ο συναισθηματικός κανίβαλος ή ο καταναλωτής μονάχα;

   Από την απληστία δομήθηκε η κοινωνία,  αυτή υπήρξε η κινητήριος δύναμη για πρόοδο και έρευνα. Οι αχόρταγοι για ανάπτυξη εξέλιξαν την επιστήμη, κάποιοι από τους μεγαλύτερους ηγέτες δεν υπήρξαν παρά πλεονέκτες με την εξουσία, ενώ οι άνθρωποι που ήταν «άπληστοι» για μάθηση έγιναν οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι. Με αφορμή τους φιλοσόφους τί συντέλεσε στην ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού και τρόπου ζωής αν όχι το άπληστο πνευματικό στοιχείο; Τί άλλο είναι η αέναη αναζήτηση, η ακύρωση της αδράνειας, παρά απληστία για τη ζωή και όσα έχει να μας δώσει;

   Μπορούμε να είμαστε «συναισθηματικά» άπληστοι ως προς το τι θα δώσουμε και όχι τι θα πάρουμε. Να θέλουμε να δίνουμε όλη μας την αγάπη, το ενδιαφέρον, το είναι μας, Μπορούμε να είμαστε «πνευματικά» άπληστοι ως προς το πώς θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας και πώς θα εξελιχθούμε.

   Εν τέλει αν το αντίθετο της απληστίας είναι η πληρότητα που οδηγεί στον εφησυχασμό ενώ η ίδια η απληστία μπορεί να είναι και «ανησυχία» με την έννοια ότι είμαι ενεργός, αμφισβητώ, δημιουργώ και παρ’όλ’αυτά, κυριαρχώ στις νόρμες μου, διαλέγω το δεύτερο.

 

Καλή Χρονιά!

 

Υ.γ. Ευχαριστώ τον Γ. Μια λέξη του ήταν αρκετή να με εμπνεύσει!