‘‘ΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΕΧΝΗ;’’

    Οι εικόνες σε αυτό το κείμενο δείχνουν κονσέρβες με σούπα της αμερικάνικης εταιρείας ‘Campbell’. Δεν πρόκειται όμως για διαφήμιση, ούτε καν για γραφιστικό έντυπο, αλλά για....τέχνη!!!Τέχνη που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε παραξένεψε, χλευάστηκε, εντυπωσίασε, και σήμερα θεωρείται αρκετά σημαντική για να κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια...

    Η ευφυέστατη σύλληψη, και ένα από τα σημαντικότερα σχόλια για το πόσο αδιάλειπτα παίρνουμε πληροφορίες για τον κόσμο μέσα από την τηλεόραση, τη διαφήμιση, τη φωτογραφία, τον Τύπο, ανήκει στον Andy Warhol. Γεννημένος το 1928, ο Warhol γαλουχήθηκε εικαστικά τη δεκαετία του ’50, σε μια εποχή όπου σχεδόν τα πάντα στην τέχνη είχαν λεχθεί, μιας και το τέλος του Πολέμου δεν έφερε μόνο την μετατόπιση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος από την Ευρώπη στην Αμερική, αλλά και την εμφάνιση ενός νέου τρόπου ζωής γεμάτου χρήμα, καταναλωτικά αγαθά και διαφήμιση. Με την τελευταία θα ασχοληθεί και ο νεαρός τότε Warhol που είχε ήδη γίνει γνωστός για την γραφιστική δουλειά του σε διάφορα-λάιφ στάιλ κυρίως-περιοδικά.

    Η περίοδος όμως που ακολουθεί(δεκαετία του '60) είναι μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδος. Γίνονται συζητήσεις για το πώς ζούμε, τί θεωρούμε κανονικότητα, κατά πόσο έχουν εισβάλει στην ζωή μας και στο υποσυνείδητό μας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που ο Warhol φτιάχνει μια εικόνα που απεικονίζει ένα κουτί τοματόσουπας Campbell. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δημιουργεί μια εικόνα που ήδη προϋπήρχε(οι διαφημιστικές αφίσες της εταιρείας Campbell για την εν λόγω σούπα ήταν σχεδόν πανομοιότυπες), αλλά, από τη στιγμή που δεν πρόκειται για ζωγραφικό έργο αλλά για μεταξοτυπία(μια τεχνική εκτύπωσης που χρησιμοποιείται στην γραφιστική για πολλαπλή αναπαραγωγή) ....δεν την δημιουργεί καν!

    Ο ίδιος φυσικά διατρανώνει ότι εσκεμμένα χρησιμοποιεί αυτή την σχεδόν μηχανική διαδικασία, το μη ζωγραφικό στυλ και το βιομηχανικό αντικείμενο, για να κάνει το δικό του σχόλιο στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού της τέχνης μέσα από τη αντιμετώπιση του έργου τέχνης ως καθημερινού αντικειμένου. Γιατί όμως τη σούπα Campbell; Ο Warhol είχε πει ότι έτρωγε αυτές τις σούπες για μεσημεριανό για είκοσι σχεδόν χρόνια! Επομένως λογικό να είναι μια εικόνα που του ήρθε ακαριαία στο μυαλό. Και πάλι όμως, είναι ένα τόσο εύπεπτο έργο, όσο ένας πίνακας που απεικονίζει μία ή εκατό κονσέρβες, στ’αλήθεια Τέχνη; Μάλλον ναι. Γιατί η τέχνη τρέφεται απ’τη ζωή. Και η ζωή την εποχή της Pop Art και του πιο σημαντικού της εκπροσώπου, δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την κατανάλωση και την υποκουλτούρα.    Αυτό ακριβώς ήθελαν να καταδείξουν οι καλλιτέχνες της Pop ArtŸ το ‘American Way of Life’. Ο ένας μιμείται τον άλλο...όλοι ζουν ή θέλουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο. Χρησιμοποιώντας μια τόσο οικεία εικόνα ο Warhol επιδιώκει μια συγκινησιακή επίθεση σε ευρέως αποδεκτά, ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητάς μας, όπως τα βλέπουμε και τα καταλαβαίνουμε μέσα από τον κινηματογράφο, τα περιοδικά, τη μόδα, τη διαφήμιση. Σε αυτό το πλαίσιο οι σούπες Campbell παραμένουν σούπες Campbell. Δεν μεταγλωττίζονται σε διαφορετικό υλικό. Η τέχνη για τον Warhol μπορεί να είναι τόσο βαρετή ή ενδιαφέρουσα όσο και η καθημερινή ζωή.

   

     Σε αυτή την εποχή, που κυριαρχεί το κουτί και η βιτρίνα αντί για το περιεχόμενο, η μόνη τέχνη που μοιάζει να έχει να πει κάτι είναι η  Pop Art, αυτή η λαϊκή κουλτούρα, ένα απότοκο της βιομηχανικής επανάστασης, με αναφορές σε μια κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει αντικείμενα που να καλύπτουν πραγματικές ανάγκες της ζωής αλλά να δημιουργήσει ανάγκες για πράγματα που επιδιώκει να μας επιβάλει. Η ζωή έχει αποκοιμηθεί από τις τόσες εικόνες και την τόση πληροφόρηση που η υψηλή τέχνη δεν υπάρχει πουθενά.

   Αν και για πολλούς αιρετικό ή ευτελές, το έργο του Warhol μας κάνει να ξαναπροσέξουμε αντικείμενα που έχασαν την οπτική τους ταυτότητα με το να είναι διαρκώς εκτεθειμένα. Ξαναβλέπουμε με νέο μάτι πράγματα οικεία σε μας, ξεριζωμένα από τα γνωστά τους συμφραζόμενα. Εικόνες από τη ζωή γίνονται εικόνες της τέχνης, ενώ με την επίπεδη επανάληψή τους, τα πραγματικά αντικείμενα χάνονται μες στην αναπαραγωγή τους. Μόνο όμως επειδή ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει να τα αποσύρει από το φυσικό τους περιβάλλον(δηλαδή τα ράφια του σούπερ μάρκετ) και να τα τοποθετήσει σε ένα καινούριο(ένα τοίχο σε μια γκαλερί). Το κουτί σούπας γίνεται τέχνη γιατί ο καλλιτέχνης επιλέγει να το χαρακτηρίσει έτσι.

    Ακόμη κι αν ο ίδιος ο Warhol δεν έχει διστάσει να δηλώσει σε συνεντεύξεις του ότι: «καλλιτέχνης είναι κάποιος που παράγει πράγματα τα οποία κανείς δεν χρειάζεται, όμως αυτός πιστεύει ότι για κάποιο λόγο θα ήταν καλή ιδέα να τους τα δώσει», ακόμη κι αν ο αρχικός στόχος ήταν να εξισωθεί το προϊόν τέχνης με το καταναλωτικό αγαθό(παρ’όλ’αυτά ήταν το καταναλωτικό αγαθό που ανήλθε σε προϊόν τέχνης), ακόμη κι αν κανείς δεν θα καταλάβει γιατί τα κουτιά Campbell κοσμούν τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου(και μερικές από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές) είναι γεγονός ότι, ενώ τα απλά κουτιά σούπας Campbell κοστίζουν μερικά δολάρια, τα Campbell’s soup του Warhol κοστίζουν μερικές χιλιάδες δολάρια. Σκεφτείτε το λίγο την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε ένα σούπερ μάρκετ…

Ω Γλυκιά μου Άνοιξη….

    Ναι, ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει…οικονομική κρίση, μνημόνια, δανεισμοί, απολύσεις, οι νέοι σε τέλμα, όλοι οι θεσμοί καταρρέουν, αναρχία, ασυδοσία, απελπισία. Σαν κερασάκι στην τούρτα, η Λιβύη και τις τελευταίες μέρες ο σεισμός στην Ιαπωνία με όλα τα προβλήματα στα πυρηνικά εργοστάσια.  

    Ξέρω όμως και ότι συμβαίνει κάτι ακόμη…άνοιξη. Ναι αυτή η εποχή που σα να ξαναγεννιόμαστε λίγο, βγαίνουμε από την εσωστρέφεια του xειμώνα, επαναπροσδιοριζόμαστε και ανανεωνόμαστε. Η εποχή που ο μελισσούλος ψάχνει τη μελισσούλα του, ο χελωνίτσος τη χελωνίτσα του κ.λ.π. τα πουλάκια κελαϊδούν και ο ήλιος λάμπει!!!

    Και αυτό το τελευταίο αρκεί. Δηλαδή βλέπουμε πόσο δύσκολα είναι όλα τα πράγματα, ας απολαύσουμε λίγο τα καλά. Έστω τον ήλιο! Το γεγονός ότι τον βλέπουμε και τον απολαμβάνουμε ακόμη δηλαδή! Δεν είναι και λίγο αν σκεφτείτε πόσα γίνονται στον κόσμο. Είναι βρε παιδί μου κάτι άνθρωποι με τεράστια προβλήματα που σπάνια θα παραπονεθούν και είναι και κάτι άλλοι που με την πρώτη δυσκολία γκρινιάζουν ασταμάτητα για τα πάντα! Για την κίνηση στους δρόμους, για τα έξοδα, για τις γυναίκες που είναι ότι να’ναι, για τους άντρες που είναι ότι να’ναι, για την βενζίνη, για..για…για…. Ε, θάνατος στους μιζεράμπιλε!

    Τα ‘χω πάρει με όλους αυτούς τους αθεράπευτα μίζερους ανθρώπους που δε μπορούν να βρουν τίποτα καλό πουθενά. Τους χαμογελάς και σε κοιτάνε σαν να είσαι εξωγήινος! «Καλημέρα» τους λες, «που την είδες» σου απαντάνε. «Τι κάνεις;» τους ρωτάς, «χάλια μαύρα» σου απαντάνε. Είπαμε είναι όλα χάλια, αλλά τουλάχιστον είσαι υγιής, δημιουργικός και σε διανοητική διαύγεια! Αν δε το εκτιμάς ούτε αυτό, ε, κάτσε στο μαύρο σου το έρεβος και μη μας ζαλίζεις και πολύ! Εμείς θα είμαστε άνεργοι, φτωχοί, άσχημοι, μόνοι, άτυχοι και έτσι για σπάσιμο θα περνάμε υπέροχα και θα γουστάρουμε με τον ήλιο!

 

 

 για όσους αγαπούν τα βιβλία...

  "Φτιάξτα μ' ένα κορίτσι που διαβάζει. Αγάπησε ένα κορίτσι που ξοδεύει τα λεφτά του σε βιβλία αντί σε ρούχα. Που έχει πρόβλημα χώρου στη ντουλάπα της επειδή έχει πολλά βιβλία. Φτιάξτα με ένα κορίτσι που έχει λίστες με βιβλία που θέλει να διαβάσει, που έχει κάρτα δανειστικής βιβλιοθήκης από όταν ήταν 12 χρονών.

    Βρες ένα κορίτσι που διαβάζει. Θα το καταλάβεις από το ότι πάντα θα έχει ένα αδιάβαστο βιβλίο στην τσάντα της. Είναι αυτή που κοιτάζει γλυκά ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου, αυτή που ξεφωνίζει χαμηλόφωνα όταν βρει το βιβλίο που έψαχνε. Βλέπεις την παράξενη κοπέλα που μυρίζει τις σελίδες ενός παλιού βιβλίου σ' ένα βιβλιοπωλείο "από δεύτερο χέρι"; Αυτή είναι που διαβάζει. Δεν μπορεί ποτέ να αντισταθεί στη μυρωδιά των σελίδων, ιδίως όταν είναι κιτρινισμένες.

    Είναι το κορίτσι που διαβάζει ενώ κάθεται περιμένοντας στο γωνιακό καφέ. Αν ρίξεις μια ματιά στην κούπα της, το γάλα ξεχειλίζει, γιατί είναι ήδη πολύ απορροφημένη. Χαμένη στον κόσμο που φτιαχνει ο συγγραφέας.

    Κάθησε δίπλα της. Μπορεί να σου ρίξει ένα βλέμμα, σαν όλα τα κορίτσια που δεν τους αρέσει να τα διακόπτουν. Ρώτα την αν της αρέσει το βιβλίο.

    Κέρασέ την ακόμη μια κούπα καφέ.

    Πες της τη γνώμη σου για τον Μουρακάμι. Μάθε αν διάβασε το πρώτο κεφάλαιο από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Να ξέρεις ότι αν πει ότι κατάλαβε τον Οδυσσέα του Τζόυς, θα είναι απλά για να σου φανεί έξυπνη. Ρώτα την αν της άρεσε η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, ή αν θα ήθελα να είναι η Αλίκη.

    Είναι εύκολο να βγαίνεις μ' ένα κορίτσι που διαβάζει. Χάριζέ της βιβλία για τα γενέθλιά της, για τα χριστούγεννα και για τις επετείους σας. Χάριζέ της το δώρο των λέξεων, στην ποίηση, στα τραγούδια. Χάρισέ της Νερούδα, Πάουντ, Σέξτον, Κάμινγκς. Δώσε της να καταλάβει ότι ξέρεις πως οι λέξεις είναι αγάπη. Να ξέρεις ότι κι αυτή ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στα βιβλία και στην πραγματικότητα, αλλά -για όνομα του θεού-, θα προσπαθήσει να κάνει τη ζωή της λιγάκι σαν το αγαπημένο της βιβλίο. Δεν θα είναι δικό σου το φταίξιμο αν το κάνει.

    Πρέπει να κάνει μια προσπάθεια, κατά κάποιο τρόπο.

    Πες της ψέματα. Αν ξέρει από συντακτικό, θα καταλάβει ότι ήταν ανάγκη να πεις ψέματα. Πίσω από τις λέξεις έχει άλλα πράγματα: κίνητρα, αξίες, αποχρώσεις, διαλόγους. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.

    Χώρισε μαζί της. Γιατί ένα κορίτσι που διαβάζει, ξέρει ότι η αποτυχία πάντα οδηγεί στην κλιμάκωση. Καταλαβαίνει ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Ότι σε κάθε περίπτωση, μπορεί πάντα, μετά να υπάρχει μια συνέχεια. Ότι μπορείς να αρχίσεις ξανά και ξανά, και να παραμείνεις ο ήρωας. Ότι η ζωή είναι πιθανό να έχει ένα παλιάνθρωπο, ή μπορεί και δύο.

    Γιατί να φοβάσαι όλα όσα δεν είσαι; Τα κορίτσια που διαβάζουν, καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι, σαν τους χαρακτήρες, αναπτύσονται. Εκτός από αυτούς στις σειρές Twilight.

    Αν βρεις ένα κορίτσι που διαβάζει, κράτα το από κοντά. Όταν τη βρεις ξύπνια στις δύο τη νύχτα, να σφίγγει ένα βιβλίο στο στήθος της και να κλαψουρίζει, φτιάξε της ένα φλυτζάνι τσάι και κράτα την στην αγκαλιά σου. Μπορεί να την χάσεις για καμιά δυό ώρες, αλλά πάντα θα έρχεται πίσω σε σένα. Θα μιλάει για τους χαρακτήρες του βιβλίου σαν να είναι αληθινοί, και η αλήθεια είναι ότι για λίγο, πάντα είναι.

    Θα της κάνεις πρόταση μέσα σ' ένα αερόστατο, ή σε μια ροκ συναυλία. Ή, πολύ απλά, την επόμενη φορά που θα είναι άρρωστη, από το τηλέφωνο.

    Θα χαμογελάς τόσο δυνατά που θα απορείς γιατί η καρδιά σου δεν έχει σπάσει και γεμίσει με αίματα όλο τον κόσμο, ακόμη. Θα γράψεις την ιστορία της ζωής σας, θα κάνετε παιδιά με περίεργα ονόματα και ακόμη πιο περίεργες συνήθειες. Θα συστήνει τα παιδιά σας στον Παπουτσωμένο Γάτο και στον Ασλαν, κι όλα αυτά μέσα στην ίδια μέρα. Θα περπατάτε στα γεράματα, τους χειμώνες, μαζί και θα απαγγέλει Κητς με κομένη την ανάσα, ενώ εσύ θα τινάζεις το χιόνι από τις μπότες της.

    Φτιάξτα μ' ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί σου αξίζει. Αξίζεις ένα κορίτσι που μπορεί να σου δώσει την πιο χρωματιστή ζωή που μπορείς να φανταστείς. Αν το μόνο που μπορείς να της δώσεις είναι μονοτονία, μπαγιάτικες ώρες και μισοψημένες προτάσεις, τότε καλύτερα μείνε μόνος. Αν θέλεις τον κόσμο, και τους κόσμους πέρα απ' αυτόν, τότε βρες ένα κορίτσι που διαβάζει.

    Ή, ακόμα καλύτερα, βρες ένα κορίτσι που γράφει."

Το κείμενο δεν είναι δικό μου! Είναι μια μετάφραση του κειμένου
Date a girl who reads της

Rosemary Urquico  http://www.goodreads.com/quotes/show/346656

‘memoire, memoria, memorabilia’

(ή αλλιώς: η μνήμη, η λήθη και το κακό συναπάντημα)

    Συζητούσα σήμερα με ένα φίλο που μου έλεγε για τα νέα έπιπλα που πήρε για το σπίτι του. Αφού αναλύσαμε το θέμα του καναπέ, της full extra high definition, flat screen (δε-θυμάμαι-και-ούτε-πολυκατάλαβα-πόσων-ιντσών) τηλεόρασης και διαφόρων άλλων αντικειμένων, του είπα πως εγώ το πρώτο πράγμα που ονειρεύομαι για το σπίτι μου είναι μια τεράστια, υπέροχη, ξύλινη βιβλιοθήκη! «Την έχω στο μυαλό μου ως το μέρος που θα μπορέσω να απλώσω και να απολαύσω επιτέλους όλες μου τις αναμνήσεις, ή τουλάχιστον, όσες από αυτές είναι συνδεδεμένες με βιβλία», του είπα. «Βαρέθηκα τόσα χρόνια να έχω πράγματα στοιβαγμένα σε κούτες που απλώς μεταφέρω από δω και από κει σε μετακομίσεις.» «Εγώ το έχω κάνει ήδη», απάντησε. «Έχω ένα χώρο στην σοφίτα όπου έχω 4(!) βιβλιοθήκες και έχω βάλει ότι βιβλίο είχα και δεν είχα μέχρι και εκείνα του γυμνασίου και λυκείου.»

   Η εικόνα και των δικών μου βιβλίων, όλων, από το γυμνάσιο ακόμη, μαζί με τα τετράδια και τις σημειώσεις τους, επιτέλους σε μια τεράστια βιβλιοθήκη(ε όχι 4(!) δε θα κατάφερνα να γεμίσω) σε περίοπτη θέση στο χώρο μου, με καταδίωκε ως το απόγευμα. Αναρωτιόμουν όμως: όλα εκείνα τα βιβλία που χρόνο με το χρόνο στοίβαζα σε κούτες  που δεν είχα ανοίξει ποτέ ξανά έκτοτε, μου χρησίμευαν πραγματικά; Σαν αναμνήσεις έστω. Γιατί, άντε την ανάμνηση από το ‘Εκκρεμές του Φουκώ’ του Eco που με είχε συγκλονίσει(το είχα πάρει κρυφά από τη βιβλιοθήκη του σχολείου στη Β΄ γυμνασίου και έκανα ένα μήνα να το διαβάσω, χωρίς εντέλει να καταλάβω και πολλά από το σημειολογικό του περιεχόμενο), να την δεχτώ. Αλλά το λεξικό λατινικών τι ανάμνηση μου πρόσφερε, που δεν είχα καταδεχτεί να το ανοίξω ούτε ως μαθήτρια; Αυτά σκεφτόμουν και τότε μου καρφώθηκε η ιδέα ότι ίσως όταν άνοιγα τις κούτες και τακτοποιούσα όλα εκείνα τα βιβλία, δεν θα έκανα τίποτα παραπάνω με αυτά εκτός από το να τα….ξεσκονίζω!

    Θυμάμαι ένα καθηγητή μου στο μεταπτυχιακό που μου έλεγε ότι καλά και χρυσά όλα τα βιβλία αλλά το θέμα είναι να «ζεις», νουθεσία που ενίσχυε με το παράδειγμα μιας γνωστής κυρίας της αριστοκρατίας της πόλης που είχε εθιστεί όχι μόνο στο να διαβάζει οποιοδήποτε έντυπο αλλά και στο να το συλλέγει κιόλας! Πήγαινε κάθε βδομάδα στον περιπτερά της και έπαιρνε μια στοίβα περιοδικά με όλες τις νέες κυκλοφορίες και όλες τις εφημερίδες. Σαν αποτέλεσμα αν έμπαινες στο σπίτι της δεν υπήρχε Βαράγκη για Βαράγκη έπιπλο που να μην το είχαν καλύψει βιβλία η περιοδικά! Όπως μου εξηγούσε ο καθηγητής μου έπασχε από μια αδιόρατη φοβία μήπως και της διέφευγε κάποια σημαντική πληροφορία ή ακόμη χειρότερα ότι μαζί με τα ίδια τα βιβλία θα εξαφανίζονταν και όλες οι γνώσεις/πληροφορίες της.

    Εγώ βέβαια δεν ανησυχούσα για τις γνώσεις μου αλλά για τις αναμνήσεις μου. Λογικό αφού ούτε γεωγραφία, ούτε λατινικά, ούτε χημεία, ούτε βιολογία με έμαθαν τα βιβλία που είχα τώρα σε κούτες, παρ’όλ’αυτά τα ένιωθα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της εφηβείας μου. Άκρη πάντως δεν έβγαζα. Αποφάσισα ως εκ τούτου, προσπαθώντας να γλιτώσω την παρόρμηση να ανέβω στο πατάρι και να ανοίξω μία έστω κούτα απλώς για να καθησυχάσω τον ονειροπόλο εαυτό μου, τον πεπεισμένο ότι τα βιβλία μου διατηρούσαν ακόμη κάτι από την εποχή εκείνη, και να διαψεύσω τη λογική μου που έλεγε ότι η μυρωδιά της ανάμνησης είχε χαθεί και αντικατασταθεί από εκείνη της υγρασίας και της κλεισούρας, να δω καμιά ταινία. Πώς έγινε και από όλες τις ταινίες που είχα στη διάθεσή μου, εντελώς τυχαία επέλεξα το ‘inception’, δε ξέρω. Μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα της μνήμης, της ανάμνησης, της σκέψης. Αφορμόμενη από την ταινία και με όλες τις σκέψεις για την «βιβλιοθήκη», αντί να χαλαρώσω έφτασα να αναρωτιέμαι κατά πόσο εκτός από τα αντικείμενα που συνδέουμε με τις αναμνήσεις μας είναι πολύτιμες και οι ίδιες οι αναμνήσεις μας.

   Ξαφνικά ένιωσα λίγο υπερτιμημένη την αποθέωσή τους και όλες τις φρούδες προσπάθειές μας να τις κρατήσουμε ανέπαφες. Σκεφτόμουν πως αν γινόταν να αφήναμε λίγο πιο «ελεύθερο» το υποσυνείδητό μας να ήταν όλα λίγο πιο απλά, ή έστω, να απομυθοποιούνταν λίγο. Ή ακόμη καλύτερα να γινόταν όπως στο ‘inception’∙ να μπορούσε να μπει η «ήρεμη» πλευρά του εαυτού μας στο μυαλό μας και να κατευνάσει εκείνες τις αναμνήσεις που κρύβουν όλα τα άγχη, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τη θλίψη, τις τύψεις.

    «Όποιος δε θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει», είχε πει ένας φιλόσοφος. Μπρρρρρρ!!Ανατριχιαστικό! Ε καλά βέβαια δεν είπα να διαγράψουμε το παρελθόν μας, μόνο μερικά αντικείμενα που νομίζουμε ότι μας κρατάνε δεμένους μαζί του(το λεξικό λατινικών κατάλαβα ότι δε θα τη γλίτωνε). Ωραία να αναπολούμε το παρελθόν μήπως όμως καλύτερα να «ζήσουμε», να «περπατήσουμε» στο δρόμο μας κι ας είναι γεμάτος λάσπες(ή ακόμη και σκατά) και…αντί να κοιτάμε τι κιγκλιδώματα έχουμε βάλει γύρω μας για να προστατευτούμε(βλ. βιβλιοθήκες)να κοιτάμε μπροστά;

υ.γ. το λεξικό λατινικών το πέταξα.