Λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου και σαν κάτι να μ’έχει πιάσει και άρχισα να αναπολώ στιγμές της ζωής μου. Συνειδητοποιώντας τάχιστα ότι στα επαγγελματικά…απέτυχα(!), στα οικονομικά…απέτυχα(!), στο να επιτύχω…απέτυχα(!), κατέληξα πολύ γρήγορα στο συμπέρασμα ότι μόνο με τα αισθηματικά άξιζε ο κόπος να ασχοληθώ και να δω επιτέλους τι τελοσπάντων είχα κάνει. Τότε ήταν που μου ήρθε στο μυαλό ένα πολύ παλιό στο-περίπου-παρ’ολίγον-φλερτ.
Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, γατούλα δεν είμαι. Είμαι το είδος ανθρώπου που πολλές φορές αποκαλεί τους φίλους με παρατσούκλια ή διαφόρων ειδών προσφωνήσεις όπως ‘dear’, ‘darling’, ‘αγάπη’, ή ακόμη και ‘αλάνι’ ή ‘τρελοκομείο’ όταν πρόκειται για την τρελή κολλητή. Τώρα τελευταία μάλιστα έχω υιοθετήσει και το ‘πριγκίπισσα’ για τις εκκεντρικές φίλες μου, και μου αρέσει γιατί όλα αυτά διαφοροποιούν τη ζωή μας από τα ανιαρά και καθημερινά ‘Μαρία’, ‘Σοφία’, ‘Κώστα’, ‘Μπάμπη’. Στoυς άντρες από την άλλη, άντε να έβαζα δειλά την κατάληξη –άκη (π.χ. Δημητράκη, Γιαννάκη, Κωστάκη), ή το πολύ πολύ ένα «μου» κι αυτό μετά από καιρό.
Γνωρίζω λοιπόν ένα «συμπαθητικούλη» τύπο, που γενικά ήταν μες στην ευγένεια και τις ωραίες συμπεριφορές. Μου άνοιγε την πόρτα να περάσω, μου έβαζε νερό ή κρασί όταν βγαίναμε για φαγητό, μου κρατούσε το παλτό να το φορέσω. Ο «περί ου ο λόγος», από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε ο πόθος είχε τα υποκοριστικά στο τσεπάκι. Και τι υποκοριστικά! Ατάκες που ξεκινούσαν από «μωρό μου/μωράκι μου», «λατρεία μου», «καρδούλα μου», «ψυχή μου», και έφταναν μέχρι «έρωτά μου» και «αγάπη μου». Αποκορύφωμα όλων το… «ματάκια μου»!!! Και άντε το «μωρό μου» παλευόταν, είναι και κάτι που σε παίρνει να το πεις και στο ξεκίνημα μιας σχέσης, το «έρωτά μου» και το «αγάπη μου» όμως; Εγώ για να φτάσω ως εκεί, το θεωρούσα όχι απλώς σημαντικό βήμα αλλά…‘μάνα επιτέλους θα ζήσεις το όνειρο, παντρεύομαι!’
Βέβαια, για να πω την αλήθεια, οι περισσότερες προσφωνήσεις δε με πολυενοχλούσαν, πέραν του ότι καταλάβαινα ότι ήταν υπερβολικές. Μετά όμως που αποδείχτηκε Μέγας Φλώρος με ενοχλούσαν όλα!. Το «ματάκια μου» όμως, ε όχι, αυτό με ενοχλούσε απ’την αρχή. Το «ματάκια μου» (το οποίο σταδιακά έγινε και «ματάκια» σκέτο, ως εκ τούτου ακόμη πιο τραγικό) με έκανε να νιώθω η Σούλα απ’το Μπουρνάζι με τσίχλα στο στόμα, λαμέ φούστα και κάργα εξτένσιον στο μαλλί. Άσε που μέχρι τότε για μένα το «ματάκια» ήταν ατάκα που θα περίμενα μόνο από μπουζουκόβιο τύπο με χρυσή καδένα στο λαιμό και τρίχα στο ρουθούνι! Ο «περί ου» ωστόσο, μολονότι ουδεμία σχέση είχε με την παραπάνω περιγραφή(εξωτερικά τουλάχιστον, γιατί εσωτερικά απ’ότι αποδείχτηκε προσέγγιζε λίγο, βλ. παραπάνω «μέγας φλώρος»), επέμενε να με αποκαλεί έτσι ενώ εγώ χαμογελούσα σα χαζή χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω!
Λίγο καιρό μετά, και αφού η προσπάθεια σχέσης με τον «περί ου» δεν εστέφθη με επιτυχία(μήπως αιτία μεταξύ άλλων ήταν και το «ματάκια»;), χωρίσανε οι δρόμοι μας. Κάποια στιγμή μετά από καιρό γνωρίζω έναν άλλο τύπο, καθ’όλα διαφορετικό που από την αρχή της σχέσης μας το μόνο που έλεγε ήταν ένα ανυπέρβλητο, ένα υπέροχο...Λία μου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Δε ξέρω αν ήταν το συναισθηματικό δέσιμο, αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση το πώς κατάφεραν να με επηρεάσουν τόσο αυτές οι λέξεις. Δεν έχω δα και κάποιο εντυπωσιακό όνομα, ένα απλό ‘Λία’ με τρία γράμματα είναι(το οποίο βγαίνει και από το Ευαγγελία που είναι χέστα κι άστα). Ήταν μήπως επειδή ήμουν ερωτευμένη σφόδρα με το πρόσωπο που τις πρόφερε; Ήταν αυτή η απλότητα που έψαχνα σε όλα τα υποκοριστικά με το οποία με προσφώνισαν στο παρελθόν; Ή μήπως εκείνη την στιγμή κατάλαβα επιτέλους ότι αυτό που ήθελα πάντοτε δεν ήταν να είμαι κάποιου ο «έρωτας», η «καρδούλα» του, η «αγάπη» του, το «μωρό» του, η «ψυχούλα» του, τα «ματάκια» του, αλλά μόνο απλά και υπέροχα η….. «Λία του»;
Υ.Γ. Αφιερωμένο στη «Τζούσυ» και τον «Τζέρεμυ». Τα καλύτερα παρατσούκλια ever!!!
