μεγάλες αλήθειες απογευματινού καφέ

 

   Τελικά κατέληξα τι είναι αυτό που με «φτιάχνει» απόλυτα σε αυτή τη ζωή: ο καφές και η κουβέντα. Αν είναι σε συνδυασμό, ακόμα καλύτερα. Aπίστευτο σε πόσες σκέψεις μπορεί να με βάλει ένας απογευματινός καπουτσίνο μπροστά σε ένα μπαρ με τον Springsteen να τραγουδάει

‘I gotta find out how it feels, I want to know if love is wild, girl I want to know if love is real’.

 

   Άλλο ένα απόγευμα λοιπόν, σε μια πόλη που ετοιμαζόταν για βροχή, κι εγώ να πίνω καφέ με ένα φίλο που είχα να δω καιρό, όπου  μεταξύ διαφόρων νέων ο φίλος μου με ενημέρωσε ότι χώρισε με την πρώην του όταν εκείνη έμαθε για τις…«κουτσουκέλες» του…

   Επιστρέφοντας σπίτι, αποφάσισα να αγνοήσω τη σαδιστική μικρή φωνούλα που μου φώναζε ‘ένοχος, κύριε πρόεδρε, καταδικάστε τον χωρίς ελαφρυντικά και κάψ’τε τον στην πυρά!’, και, χωρίς ηθικολογίες και επιδερμικούς αφορισμούς, να μην κρίνω τίποτα και κανέναν. Δε μπορούσα ωστόσο να πάψω να αναρωτιέμαι για το λόγο πίσω από την πράξη. Τι μας ωθεί άραγε προς τα εκεί; Έχει γίνει η «σεξουαλική» επιβεβαίωση το μεγάλο μας απωθημένο σαν λαός; Ή μήπως είναι τις συναισθηματικές «ανάγκες» μιας σχέσης που ψάχνουμε να απαλύνουμε, «φροντίζοντας» εκείνες του κορμιού;

   Συνειδητοποίησα πως στις μέρες μας ο μόνος μας φόβος σε μια σχέση είναι η απιστία. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα επίσης. Όμως το κενό που υπάρχει πριν στη σχέση το μετράει άραγε κανείς; Μπορεί να κάνω λάθος αλλά θεωρώ ότι αν έχεις περάσει τα 25, ως εκ τούτου έχεις μια επιρροή στις ορμές σου, ο λόγος για μια απιστία είναι κυρίως κάποιο κενό στη σχέση σου. Που θα υποδηλώσει ότι μετά από λίγο θα χωρίσεις. Αλλιώς τι την κάνεις τη ρημάδα τη σχέση; Για να καταπιέζεσαι κι εσύ κι ο άλλος;(παίζει βέβαια πάντα και το ενδεχόμενο να είσαι βλαμμένος/η και να έχεις μείνει συναισθηματικά στην ηλικία των 16 αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορώ να κάνω κάτι folks.) Κάτι πάντως χωλαίνει στην επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και φτάνουμε εκεί. Πνευματική ή/και σεξουαλική. Γι’αυτή την έρμη την επικοινωνία όμως δεν ενδιαφερόμαστε ποτέ. Για τους περισσότερους αρκεί ο/η σύντροφος να είναι πιστός/ή και τότε πολλά από τα υπόλοιπα παραβλέπονται. Δεν κοιτάμε ποτέ μια σχέση από απόσταση όσο είμαστε μέσα σε αυτή παρακολουθώντας κυρίως τη δική μας συνεισφορά σε αυτή. Μας νοιάζει μόνο ο άλλος να μας είναι πιστός. Το δε τραγελαφικό είναι το εξής:  αν ο/η άλλος το σκέφτεται όλη μέρα, φαντασιώνεται άλλους/άλλες, φλερτάρει, μιλάει με τους πάντες στα κοινωνικά δίκτυα και όμως δε κάνει τίποτα, σχεδόν δε πειράζει(επειδή προφανώς δε θα το μάθουμε ποτέ), μετράει μόνο αν «κάνει» κάτι. Και όταν όόόλα τα προβλήματα έρθουν στην επιφάνεια από αυτό το «κάτι» που θα κάνει  ο/η άλλος/η…πέφτουμε από τα σύννεφα! Και μετά, κολλάμε μόνο στο συγκεκριμένο θέμα και σβήνουμε όλες τις προηγούμενες συμπεριφορές; Και δικές του/της και-κυρίως-δικές μας. Χίλια καλά να μας έχει κάνει, τέλειος/α να είναι, άπαξ και συμβεί το απονενοημένο… σβήνονται όλα. Σε πήρε και σε σήκωσε. Είσαι πλέον εχθρός.

  Πριν μου την πέσει όλο το φεμινιστικό κίνημα να πω πως όχι, δεν δικαιολογώ την πράξη του φίλου μου (εδώ η σαδιστική φωνούλα μέσα μου δυναμώνει και λέει πως αν μου το'κανε εμένα θα του'χα φέρει όλα τα βιβλία του Πικάσο στο κεφάλι-είναι βαριά η τέχνη και θα ήθελα να του προκαλέσω όσες σωματικές βλάβες γίνεται!), απλώς κατανοώντας κι εκείνον λίγο εκτός από την κοπέλα, μιας και νομίζω ότι και οι άντρες θέλουν την ασφάλεια, την οικειότητα, την εμπιστοσύνη και το πολύ σεξ μιας σχέσης. Αν κάτι από αυτά τους λείπει, χωρίζουν(ή δοκιμάζουν πρώτα πριν χωρίσουν και εδώ ναι, θα το παραδεχτώ, ο φίλος μου υπήρξε τέρρρας ολκής!). Το ίδιο όμως κάνουν και πολλές γυναίκες, μη κοροϊδευόμαστε. Γι’αυτό καλό θα ήταν γλυκούληδες και κουκλίτσες μου, γενικά να μη κοιτάμε μόνο απέναντι∙ να στραφούμε λίγο και στο τι κάνουμε εμείς, έτσι;

 

   υ.γ. Η συζήτηση με έβαλε και σε δεύτερες σκέψεις. Για θέματα που αφορούσαν τον Πόθο αυτή τη φορά και το μεγάλο του καταφύγιο το μυαλό. Αλλά σε θέματα Πόθου θα επανέλθω μελοντικά…