Ιστορίες Εκλογικής Τρέλας (Part 1)

''Η ψήφος κερδίζεται με φλερτ''

    Χτες το βράδυ, καθώς περπατούσα αμέριμνη στο δρόμο επιστρέφοντας από το γραφείο, με σταματάει ένας κυριούλης μπροστά σε ένα φανάρι και μου λέει:

-«Συγνώμη, δεσποινίς;»

Γυρνάω κι εγώ, γιατί λέω 21:30 σε πολυσύχναστο δρόμο μεγάλου Δήμου της Θεσσαλονίκης, μάλλον οδηγίες θα θέλει, για να ακούσω το ιδιοφυές:

-«Εδώ ψηφίζεις;»

-«Εδώ» απαντάω, με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου περισσότερο έκπληξης παρά ενόχλησης.

-«Ορίστε τότε η κάρτα μου», μου λέει χαμογελώντας, «αν θέλεις με ψηφίζεις, και μετά τις εκλογές μπορούμε να πάμε και για ένα ποτό».

    Δέχτηκα λοιπόν την κάρτα του υποψηφίου, τον ευχαρίστησα, του ευχήθηκα καλή επιτυχία και πέρασα τη διάβαση πριν ανάψει το πράσινο στο φανάρι. Χωρίς ωστόσο να καταφέρω να του πω, μιας και η έκπληξή μου δεν άφησε τα αντανακλαστικά μου να λειτουργήσουν, ότι ήμουν κι εγώ υποψήφια (με τον αντίπαλο όμως συνδυασμό!).

    Όταν έφτασα σπίτι σκεφτόμουν το περιστατικό. Ώστε έτσι είναι το καμάκι εν έτει 2010! Ο ενδιαφερόμενος δεν λέει «κοπελιά, μου χαρίζεις το ονοματάκι σου;» ή «να σε κεράσω ένα ποτό;» αλλά «που ψηφίζεις;» Φαίνεται εν τέλει πως αφού η πολιτική απέτυχε να διαφημίσει εαυτόν με πολιτικοκοινωνικούς όρους, είναι ώρα να  επιστρατευτούν περισσότερο καινοτόμες προσεγγίσεις. Ασπρόμαυρες φωτογραφίσεις με casual ντύσιμο, καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στις εικόνες(ε ναι, η τέχνη πάντα θα προσδίδει άλλη αίγλη στον υποψήφιο), ξένες ποπ επιτυχίες αντί για Νταλάρα, Θεοδωράκη και άλλους κλασικούς ως εισαγωγή στις ομιλίες και, φυσικά, αυτό που αποδεικνύεται το σημαντικότερο προσόν∙ το φλερτ. Τέρμα πια τα «οράματα», τα «προγράμματα», τα «βλέμματα στο μέλλον», η ψήφος κερδίζεται με φλερτ. Κι εγώ, μπορεί να αντιμετώπισα με χιούμορ την εικόνα ενός πενηνταπεντάχρονου με κοιλίτσα υποψηφίου, αν όμως στη θέση του ήταν ένας τριανταπεντάχρονος, περισσότερο γοητευτικός και ιδελογικά συγκείμμενος με μένα, ίσως και να κέρδιζε την ψήφο μου.

    Σαν υποψήφια δημοτική σύμβουλος σκέφτομαι ότι μπορεί η εποχή του ‘Γκόρτσος-Μαντάς’ να έχει περάσει ανεπιστρεπτί, κάτι όμως μου λέει ότι η προσέγγιση της Γεωργίας Βασιλειάδου στο «Η κυρία Δήμαρχος» που, αναφερόμενη στα «όπλα» των γυναικών, έλεγε ότι η πολιτική χρειάζεται φλέρτ και σκέρτσο, είναι ακόμη επίκαιρη. Αν αυτό πράγματι ισχύει, μάλλον κάτι λάθος έκανα μέχρι τώρα με την προεκλογική μου καμπάνια. Ίσως να πρέπει να πετάξω βιβλία, προγράμματα, και όλες τις προτάσεις που μελετάω για τον πολιτισμό ως προεκλογική εκστρατεία και να ρίξω το βάρος στις γόβες, το μακιγιάζ, τις δημόσιες σχέσεις και το νάζι.