Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

τι να πρωτογράψει κανείς...



   Πάνε μέρες που έχω να γράψω το ξέρω. Ο φίλος μου ο Γιάννης, εκ των φανατικών του μπλογκ μου(έχω και τέτοιους ρε παίδες, αμέ!), με μαλώνει...: «άντε ρε παιδάκι μου γράψε τίποτα, τόσες ιστορίες σου έχω πει», ή το πιο συναισθηματικά εκβιαστικό «λοιπόν, αφού δε γράφεις τίποτα στο μπλογκ σου, δε σου ξαναλέω τίποτα!» Πραγματικά όμως δε ξέρω για τί να γράψω. Νιώθω πως πήγε η ώρα δώδεκα και ξαναγίναμε όλοι κολοκύθες, σαν αυτό που ζούμε να μην είναι η ζωή αλλά μια κεντρική ιδέα της ζωής. Μοιάζουν όλοι μουδιασμένοι κι εγώ ένας παρατηρητής του κόσμου.
   Καθώς δεν πολυέχω δουλειά τον τελευταίο καιρό, έχω εντρυφήσει στο αγαπημένο μου σπορ:Ÿτο καφεδίζειν(που εστί φιλοσοφείν). Ζώντας (σ)τη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι πια σίγουρη πως όσο μπουρδέλο και να έχει γίνει η ζωή μας, όλα τα βάσανα, προβλήματα, θέματα προς διερεύνηση, λύνονται(;) γύρω από μια κούπα αχνιστό(ή δροσερό ανάλογα με τον καιρό και τα γούστα) καφέ.

   Σε καφέ έμαθα για τις ανησυχίες του φίλου Α. Τί θα κάνει εάν-ω μη γένοιτο- η γυναίκα του αποκτήσει ραγάδες ή παχύνει και χαλάσει το σώμα της μετά τη γέννα, και «ρε Λία είμαι πολύ κακός που το σκέφτομαι; Το σκέφτομαι όμως και το φοβάμαι. Εγώ τρέχω όλη μέρα στο γυμναστήριο γιατί μου αρέσει να διατηρούμαι γυμνασμένος και υγιής. Δεν είναι ότι δεν θα την αγαπάω αλλά άμα δε τη θέλω; Και πώς να το πω ότι θέλω να προσέχει τον εαυτό της χωρίς να την προσβάλλω;» Όχι ρε παίδες, δε νομίζω ότι είναι κακός, ούτε αναίσθητος μπρος στις γυναικείες ανασφάλειες, ο φίλος είναι κούκλος και προσέχει τον εαυτό του σαν τρελός. Από την άλλη, καταλαβαίνω και μια γυναίκα σε ορμονικό big bang:εδώ ένα προεμμηνορρυσιακό παθαίνουμε και κατεβάζουμε δύο κιλά μερέντα. Ποιό από τα δύο φύλα να υπερασπιστώ; Ρούφηξα το εσπρεσσάκι μου και δεν είπα τίποτις.
   Σε καφέ έμαθα για τις ανησυχίες της φίλης Ζ. Που ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό χωρίς να το πολυθέλει: «είναι δύσκολα εκεί ρε Λία. Πολύ μοναξιά, πολύ συννεφιά, μακριά από όλους, αγκαλιά με το skype. Ξέρω θα έχω δουλειά και εδώ τι έχω, αλλά...» Αλλά κι εμείς εδώ οι άνεργοι τι παραπάνω κάνουμε; skype, facebook άντε και καφέδες στους οποίους κυρίως λέμε το πόσο θέλουμε να φύγουμε. Άρα....ρούφηξα το εσπρεσάκι μου και δεν είπα τίποτις. Εκεί έμαθα τα νέα του συμμαθητή μου Κ. που είχα να δω απ’το σχολείο και ο οποίος αφού τελείωσε αρχαιολογία(και ψώνισε από σβέρκο) αποφάσισε να ασχοληθεί με τα υδραυλικά και...έχει χεστεί στο τάλιρο(sic). Άρα πάρτα (αυτομούτζωμα και εσωτερικό αυτομαστίγωμα) που πήγες και σπούδασες τέχνη και πράσσειν άλογα σε μια χώρα που ή καφέδες έπρεπε να μάθεις να κάνεις ή να βάζεις πλακάκια.
   Και ναι, ήταν σε καφέ που έμαθα(και αποφάσισα να διακόψω μια φιλία μ'αυτά που έμαθα)ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ουδόλως ενδιαφέρονται για την κρίση γιατί μια χαρά συνεχίζουν να ακμάζουν οικονομικά και να ευημερούν και...«Τί εννοείς ο κόσμος πεινάει; Και πώς γίνεται τριάντα χιλιάδες άνθρωποι να είναι χωρίς ρεύμα γιατί αδυνατούν να το πληρώσουν; Πού είναι όλοι αυτοί οι φτωχοί; Εγώ γιατί δε ξέρω κανένα;»

   Πέρα από οικονομικές δυσπραγίες, κρίσεις και λοιπά, η ζωή κυλάει και, τουλάχιστον ακόμη, μας απασχολούν τα ίδια πράγματα. Η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ, θα με πάρει τηλέφωνο, τι εννοεί με το μήνυμα που μου έστειλε, θα φτιάξει ο καιρός, αχ να πηγαίναμε ένα ταξιδάκι, τί ρούχα να αγοράσω, δεν την παλεύω με τους γονείς, γκόμενο, παιδιά μου, και λοιπά, φαιδρά και μη, παραμένουν-και ευτυχώς να λέμε που κάτι παραμένει-συνιστώσες της καθημερινότητάς μας.
   Απλώς ίσως τώρα οι ίδιες ερωτήσεις έχουν λίγο διαφορετικές απαντήσεις και διαφορετικές παραμέτρους προς διερεύνηση(και σχόλια που θέλω σαν τρελή να πω, εδώ τα έχω, να εδώ, ένα τσικ να πεταχτούν, αλλά πώς κρατιέμαι και τελευταία στιγμή δε τα λέω, και εκεί αυτά να επιμένουν να ειπωθούν και...άντε πάρτε τα τώρα γραπτώς γιατί θα σκάσω και είμαι πολύ μπουμπούκι ακόμη για να δω τα ραδίκια ανάποδα):

-«ρε Λία υπάρχει σήμερα αγάπη;  -«Εννοείς με συναίσθημα; Και πολλά φιλιά; Γεμιστή με ειλικρίνεια; Και από κάτω εμπιστοσύνη; Και από πάνω ένα ‘εμείς’ αντί για ‘εγώ’; Αυτό. Πώς λέγεται; Α-γά-πη.-Πώς; -Α-γά-πη. Όχι, δε θέλω να τη μάθω, να τη βρω θέλω. Τι να την κάνεις την αγάπη, δε θες καλύτερα ένα προφιτερόλ που μου είναι πιο εύκολο; Αν σε ευχαριστεί πάντως, ψάχνε, καλό κάνει. Μπορεί να βρεις και λίγο σεξ στην πορεία.»

-«Λία πού είναι ο έρωτας της ζωής μου;»  -«Τί να σου πω, εγώ στο συρτάρι τον έβαλα. Ψάξε δίπλα απ’τις κάλτσες. Ε, εντάξει, σε αυτό αδυνατεί ακόμη και η ειδικός που ακούει στο όνομα Λία Νουφάρου να απαντήσει[1]. Ξεκινήστε πάντως την αναζήτηση από ένα βουνό γεμάτο χρέη, κρίση, φόβους, ανασφάλειες, δάνεια, μαμάκηδες,άγχη ......και ίσως να βρίσκεται κάπου εκεί από κάτω.»

-«Λία να σε ρωτήσω κάτι για το σεξ;»   -«εννοείς  αυτό που όλοι για αυτό συζητάμε όλη μέρα χωρίς τελικά να το κάνουμε ούτε πολύ ούτε καλά; Μπορώ να συμβουλέψω μόνο ή αποχή ή τουλάχιστον κάντο όπως το θες χωρίς μα μου σου του.»

-«Λία, βγήκαμε δύο φορές και έπεσε και ένα φιλί. Θα με πάρει τηλέφωνο; -«Μάλλον θα σε πάρει αλλά κι εσύ μετά μη το παίζεις δύσκολη και πολύ μπλαζέ ή παρ’τον κι εσύ και εκδηλώσου. Ή μπορεί και να μη σε πάρει γιατί χέστηκε απάνω του απ’το φόβο μην έχετε σχέση τώρα και αλίμονο ω θεοί, θα χάσει τις μπακουροπαρέες με τις οποίες έκλαιγε τη μοίρα του γιατί δε μπορεί  να βρει ένα κορίτσι σαν κι εσάς. Κι εσείς κύριοι, πάρ’τε την ένα τηλέφωνο αφού το θέλετε, μην προτάσσετε τις αμφιβολίες και τις φοβίες σας! Αν ωστόσο δεν θέλετε να την πάρετε γιατί φοβάστε ότι τώρα θα χάσετε τις μπακουροπαρέες σας με τις οποίες βαυκαλίζεστε ότι περνάτε υπέροχα ενώ κλαίτε τη μοίρα σας και τη μοναξιά σας...σηκώνω τα χέρια ψηλά, είστε βλαμένοι!»

-«Λία τί σημαίνει αυτό το μήνυμα που μου έστειλε;» -«γι’αυτόν/ή που το έγραψε ή για εσένα που το διάβασες;»

-«Λία τί ρούχα να αγοράσω;»  -«ως στυλίστριά σου έχω πολλές προτάσεις αλλά προφανώς εννοείς πώς να τα αγοράσω που δεν έχω λεφτά. Επαναδιατυπώστε παρακαλώ»

-«Λία δεν την παλεύω με τους γονείς, γκόμενο, παιδιά μου»  
-«όλοι θέλουν αγάπη. Και υπομονή. Και ίσως λίγο χρόνο μακριά τους.»




[1] Φήμες λένε πως υπάρχει άτομο, που ζει και προοδεύει στας Γαλλίας και πιστεύει ακόμη στον "Έρωτα" που σε παρασέρνει μακριά από χλιαρά συναισθήματα προς δυνατούς αέρηδες ικανούς να ταρακουνήσουν το είναι σου...οι πληροφορίες ελέγχονται.

1 σχόλιο:

  1. Φοβερή !!! Το σκέφτηκες ποτέ να γράψεις διήγημα ; Για σκέψου το τώρα που έχεις χρόνο, ίσως αυτό να είναι καλύτερο ταξίδι κι από της μεταναστεύσεις των νέων συνομηλίκων μας ! Αυτό θα είναι απολαυστικότατο ταξίδι !
    Και ναι λοιπόν ο έρωτας είναι αέρας που σε παρασέρνει και δε δεχόμεθα τίποτα λιγότερο από αυτό !! :) Τα φιλιά μου από Γαλλία !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή