“μυρωδιά espresso”

“μυρωδιά espresso”

    Σήμερα που είχε έναν υπέροχο ήλιο, η αδερφή μου, με την κατηγορία ότι είμαι φουλ έξτρα ξενέρωτη που δε χωνεύω αυτή την πόλη, με ξεσήκωσε για μεσημεριανό καφέ με την δικαιολογία ότι η πόλη ήταν τόσο όμορφη που ακόμη κι εμένα θα μου άρεσε! Κάπως έτσι βρέθηκα για μεσημεριανό καφέ στο ‘Ολύμπιον’. Το ‘Ολύμπιον’ είναι ένα από τα λίγα μαγαζιά που αγαπώ σε αυτή την πόλη. Και αυτό που αγαπώ πιο πολύ είναι ότι ξεχνάς ότι είσαι σε αυτή την πόλη. Προτιμώ βέβαια να κάθομαι τέρμα κάτω εκεί που ο χώρος μοιάζει με δωμάτιο και δε καταλαβαίνεις αν έξω έχει μέρα η νύχτα. Για την αδερφή μου βέβαια ούτε λόγος, πήγαμε και κάτσαμε πάνω δίπλα στο παράθυρο(στο οποίο γύρισα επιδεικτικά την πλάτη και κοιτούσα προς το μπαρ).

    Εκεί λοιπόν που καθόμουν και χαζοσυζητούσα με την αδερφή μου και την φίλη της μου ήρθε η μυρωδιά του espresso. Καθόμασταν και κοντά στο μπαρ, η μυρωδιά από τη μηχανή του καφέ δε με άφηνε σε ησυχία. Λένε ότι οι μνήμες μας είναι κατά 92% οπτικές αλλά εγώ μάλλον κάτι έχω με την όσφρηση. Δεν εξηγείται αλλιώς που αμέσως απορροφήθηκα και άρχισα να απολαμβάνω τη μυρωδιά και να σκέφτομαι εικόνες. Αχ αυτή η μυρωδιά πώς γίνεται να μου θυμίζει τόσα πράγματα!! Την πρώτη μου δουλειά ως φοιτήτρια στα Γιάννενα(κλασικά σερβιτόρα), να προσπαθώ να μάθω να κάνω cappuccino και κυρίως αυτό το άτιμο το αφρόγαλα που έπρεπε να γυαλίζει και να μην έχει φουσκάλες!! Αθήνα μετά για το πρώτο master, και εγώ δουλειά στο καφέ κεντρικού βιβλιοπωλείου παρέα με την ίδια μυρωδιά, να μπερδεύεται αυτή τη φορά με εκείνη του φρεσκοτυπωμένου βιβλίου. Στη συνέχεια Ολλανδία…  Θυμάμαι αυτή τη μυρωδιά να μου κάνει παρέα, σχεδόν να με παρηγορεί. Τόσες ώρες που καθόμουν μόνη μου στο σπίτι, έφτιαχνα συχνά ένα espresso/cappuccino, καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και παρατηρούσα τους ανθρώπους. Η ίδια μυρωδιά ήταν η πρώτη που με καλωσόριζε, πριν ακόμη και από τον ίδιο, όταν έμπαινα στο μαγαζί του αγαπημένου μου εκεί. Τότε την είχα συνδέσει με το χαμόγελό του και την γεύση απ’το φιλί του, τώρα, αποσυνδεδεμένη πλήρως από το συναισθηματικό υπόβαθρο, όταν σκέφτομαι εκείνα τα πρωινά που πήγαινα να τον συναντήσω στο μαγαζί του, μου έρχονται στο νου μόνο οι τεράστιοι πίνακες με σκηνές από φλαμένγκο στον τοίχο. Η μυρωδιά του espresso μου θυμίζει ακόμη πάνω απ’όλα την Ολλανδία αλλά τώρα περισσότερο σαν μια εποχή όπου δεν θυμάμαι να έχω υπάρξει ξανά τόσο ερωτευμένη, αλλά και τόσο χαμένη, τόσο ανασφαλής, τόσο μόνη.

Αναρωτιόμουν πώς γινόταν όλες οι εικόνες που νόμιζα κάποτε ότι με στενοχωρούσαν και με πλήγωναν να έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι τρυφερό και νοσταλγικό. Πωπωω, τι ήθελα και κάθησα δίπλα σε εκείνη την άτιμη εσπρεσιέρα; Ένα καφέ είπα να πιω και κατέληξα με τρισέλιδη ανάλυση για την συναισθηματική μας απώλεια και τη σύνδεσή της με τον καφέ! Καλύτερα να γυρνούσα προς το παράθυρο να κοιτάω τη βρωμερή Αριστοτέλους, τον ακόμη πιο βρώμικο Θερμαϊκό και τους ψωνισμένους Θεσσαλονικείς. Τουλάχιστον τίποτα δε θα μου θύμιζε εικόνες και ταξίδια του παρελθόντος. Εξωραϊσμένου τις περισσότερες φορές από τη λήθη, δε διαφωνώ, αλλά όπως και να’χει νοσταλγικού παρελθόντος. Ακόμη κι αν θυμάμαι το ίδιο έντονα πως τα Γιάννενα τα είχα σιχαθεί τον τελευταίο χρόνο, το βιβλιοπωλείο το απεχθανόμουν γιατί δεν είχε ούτε ένα παράθυρο, και την Ολλανδία με το βρωμόκρυό της δεν ήθελα ούτε καν να την ακούω για δύο χρόνια!!!